Yönetme ile Yetişme Dengesinde Ebeveynlik

Anne, baba rol modelliği ile ebeveynlik iç içedir. Kural ve sosyal ilişkiler söz konusu olduğunda ebeveynlik ve buna bağlı tutumlar önem arzeder.

Literatürde belli başlı ebeveyn tutumları olmakla birlikte çocuk ve yetişkinler için ideal olan, Demokratik-Otoriter tutumdur. Otoriter vurgusu, baskın veya baskı uygulayıcı olarak tariflenmiyor. Bazı durumlarda çocuğun aldığı kararlar veya sergilediği davranışlarda olumsuz sonucu öngörmeme riskine karşı bir kontrol tutumudur.

Bu modelde, ebeveyn, çocuğun beklentilerini dikkate alır. Çocuğun gelişimsel yaşına göre işbirliği ve uzlaşı ortamı sağlar. Sınırların belirlenmesi noktasında yetişkin olarak müdahale ve kontolü sağlar, aktarır ve güven hissettirir.

Yetişme ölçütünde, çocuğun duygusal ve fiziksel ihtiyaçlarını farkeder. Çocuğun isteklerini gözetir. Planlama, sıralama, zamanlama ölçütleri ile, zorunlu olanlardan, keyfi ve lüks olanlara doğru  bir denge kurmaya çalışır.

Keskin ve robotik yaklaşımın, belirsiz esnekliklerin, düzenli yaşamı ve duygusal süreci baskılama olasılığı vardır.

Geçişlerin dengeli ve herkesçe kabul olmasa da anlaşılır olması esastır.

Yönetme ile yetişme dengesinde rollerin doğru anlaşılmaması, kontrolden çıkmış tren gibi makas değiştirmeye benzer.

Çocuk; peşinden koşan değil, onunla eğlenmeyi bilen, ihtiyaçlarına doğru zamanda cevap verebilen tutarlı ve istikrarlı ebeveyne güven duyar.

Kendi kişisel geçmişindeki  eksiklikleri, her şeyine yetişmek için peşinden koştuğun çocukla değil, kendi güncel ihriyaçlarını farketmekle mümkün.

Bu bakış, çocuk için de güvenli rol-model oluşmasına büyük katkıdır.

Vakti zamanında baskılanmış ego değerini mutlak bir güç figürü ile çocuk üzerinden yükseltmek;özgüven kırılması yaşatır. Bu da, fırsatını bulduğunda benzerini yapmaya eğilimli kişi yetiştirmek demektir.

Buyurgan ve resmi bir ciddiyetle tahtında oturmadan,herkesin keyif aldığı aktivitelerin yürütülebileceği, anne-babalığın görev telaşında sıkışmadığı yaklaşım kurtarıcı ve ideal olandır.