Uzm. Dr. Tarkan Yetişyiğit

Kendisi şüphesiz işinin ehli bir doktor. Hastaya karşı da bir kabalığını görmedim hakkını o anlamda yiyemem. Ben sadece bugün bir hasta yakını olarak yaşadığım olayla ilgili eleştirmek istiyorum.

Babam yemek borusu kanseri 4.evre ve metastazlari var. Mideden besleniyor. Tedaviye 6 kür kemoterapi alarak başlayacağımız, daha sonra hastalığın seyrine bakıp tedaviyi ona göre şekillendireceğimiz konuşulmuştu. Ancak babam geçen hafta fenalaşınca hastaneye kaldırdık ve kanında enfeksiyon çıktığı söylendi. 1 hafta hastanede yattığı için de o hafta alması gereken kemoterapiyi bugün aldı. ben son kemoterapi olarak bildiğimden doktoru olan Tarkan Bey ile görüşmek istedim ancak öğretmen olduğumdan dolayı öğrencilerin sınavını yapip öğleden sonra hastaneye gidebildim.Babam kemoterapiyi alip bekleme salonunda annemle birlikte otururken ben de Tarkan Bey ile babam ile ilgili konuşmak için bekliyordum. Odasının önü kalabalıktı o nedenle kapıyı aralayıp çağrılmak için isim mi yazdırmam gerektiğini sordum. Sert bir şekilde "Dışarı çık!" denilince soramadan kapıyı kapattım ve beklemeye başladım. Sadece babam halsiz olduğu için ben de herkes gibi işimin cabuk bitmesini istemiştim. Ve yalnızca ufak bir soru sormuştum. Daha sakin olabilirdi çünkü biz kanser olan anne baba kardeşimiz için çabalıyoruz sıradan bir soğuk algınlığı değil. Doktor tarafından bu şekilde bir tepkiyle karşılaşınca üzüldüm ve oturarak beklemeye başladım. Kalabalık azalınca beni çağırdılar. Aslında babamın durumuyla ilgili öğrenmek istediğim bir çok şey vardı ama hiçbirini soramadım."Ben herkesin ailesinden üç kişiye bilgi veremem. Az önce de biri geldi bu kişiyi sordu, sizin birbirinizden haberiniz yok mu?" dedi. Annem ve babam bekleme salonundaydı zaten yaşlılardı. Biz değildik dedim, inanmadı. Babamın ismi ile ayni isimden olan biriyle karıştırmışlar meğer, çıkınca babam söyledi. Hatta kemoterapi ilaçlarını bile karıştıracaklarmış bugün. "Babanla ilgili bilgi almak istiyorsan sabah onunla gelirsin yetkili kisi olarak" dedi. Ben ise kendimce geçerli olan mazeretimi söyleyecekken sinirle "o beni ilgilendirmez günde üç kez herkese bilgi verirsek diğer hastalar ne olacak" dedi. diger hastanın yakınının biz olduğuna inanmaya devam etti. soyadına baksa anlayacaklardı. Ben öğretmenim ve ogrencilerimi sınav yapmam gerektigi için gelemedim ilk kez dedim. "Benim de öğrencilerim var ve onların yanında değilim bak kapının dışını görüyorsun" dedi Neyse "baban bir kere daha kemoterapi alacak sonra film isteyeceğim başka sorun var mı?" dedi. Aklımda olan onca şey uçup gitti. Fazlasıyla gergin olan bu doktorun odasından çıkmak istiyordum. Çıkarken bile "hadi hadi çabuk ol çabuk çık" sözlerine maruz kaldım. Ve çıktım.

Demek istediğim şey şudur. Ben de bu doktor gibi insanlar ile uğraşıyorum. Ben de bazı insanların evde uğraşmak bile istemediği çocuklara tahammül ediyorum. Sekillendirdiğim hamur benim de insan. Onlarin anlayissiz velileri de cabası. Ama ne hiçbir öğrencime ne de velime bu şekilde davranmiyorum. Cünkü bu mesleği seçerken sabır gerektigini biliyordum. Tarkan Hoca'yı eleştirme sebebim de budur. Bu meslek böyle, hele ki onkoloji bölümü insanların güler yüz beklediği ve bu samimiyetten bile mutlu olabildiği bir bölüm. Ben hasta yakınıyım ve babam gibi bana da insanca davranılmasını eğer olmuyorsa en azından azarlanmamayı beklerim. çünkü yukarıda bahsetmiştim. Babam kanser, ben ondan daha çok acı çekiyorum. Her hasta yakını gibi.
Kanser olmak kimsenin suçu değil.
Allah kimseyi onkoloji koridorlarına düşürmesin.

harıkasınız şubat 16 görüşmek üzere