Bebeklerde Regülasyon

Regülasyon becerisi yani duygu düzenleme becerisi bebeklerde gelişmemiştir, bebeğin tek başına yapabileceği bir şey değildir, hayatın ilk yıllarında ebeveyn veya ilk bakımveren tarafından onun adına yapılması şarttır. Bebekler altını ıslatmak, acıkmak gibi fiziksel uyaranlara ya da parlak ışık, yüksek ses gibi çevresel uyaranlara karşı yalnız baş edemezler ve tepkileri ağlamak olur. Bir ebeveyn olarak bebeğin fiziksel ihtiyaçlarını karşılarken onun sinir sisteminide sakinleştirmeliyiz bu bebeğin sağlıklı gelişimi için gereklidir. Peki bunu nasıl yapabiliriz? Bebeği regüle etmek için onunla göz teması kurmak, dokunmak, temasta kalmak, yumuşak bir ses tonuyla konuşarak yanında olduğumuzu belirtmek ve bazen kucağımızdayken yavaş salınım hareketleri yeterlidir. Bu şekilde bebeğin yardım çığlığını duymuş ove ona merak etme ben yanındayım mesajını vermiş oluruz böylece yavaş yavaş sakinleşmeye başlar.

Bebekler gaz ile doğar freni yoktur. Bebeğin duyguları yükselir bebek tüm duygularının gazına sonuna kadar basar, biz bu yükselmeyi öfke, şımarıklık gibi kelimelerle tasvir ederiz ve bebek ağlar ve ağlar ama ebeveyni olmadan sakinleşemez. Tam bu noktada freni ebeveynden ödünç alır. Ebeveyn onu kucaklayarak, ilişkide kalarak, yumuşak bir ses tonuyla konuşarak, bazen hafifçe sallayarak ona fren olur. Bebek böylece regüle olur ve frene basmayı öğrenmeye başlar. Bebek bunu yıllarca öğrenmeye devam eder bu yüzden bebeğin her yardım çığlığında onunla ilişkide kalan bir ebeveyn olmak, sevgiyle onu duyarak kucaklamak çok önemli. Böyle böyle frene daha iyi basmayı öğrenecek, kendini rahatlatabilen bir yetişkin olabilecek, duygularını sakinleştirebilen, regüle olabilen bir yetişkin..

Şimdi kendimize dönelim.. bir yetişkin olarak öfkelendiğimizde, haksızlığa uğradığımızda frene basabiliyor muyuz? Duygularımızı regüle edebiliyor muyuz? Yapamıyorsak çok geç değil farkında olmak bile çok şey değiştiriyor.