Benim Cici Silahım (Belgesel İnceleme)

Tarihi , sanatı , okulu kısacası hayatlarının her yerlerinin silahlar dolu olarak yaşayan insanların biricik vatanı Amerika. İnsanlara medya , şirketler ve siyasetçiler tarafından başarıyla aşılanmış korku ve kaygı temalı Amerikan rüyası. Ama bu Amerikan rüyası bildiğimizin aksine insanları özgürlüğe değil aksine suçtan ve şiddetten kaçınmak için bir nevi evlerine hapseden bir rüya.

Kapitalizmin merkezi olan bir yerde pekte şaşırtıcı bir tablo değil aslına bakılırsa. Kalkınmak için yoksulunu daha da yoksul ve korunmasız zenginini daha da zengin yapan ve koruyan bir devlet. Çoğu devletlerin tarihine baktığımızda da görebileceğimiz şiddet kan ölüm Amerika içinde geçerli belki diğer devletlere oranla az bile sayılabilir. Farklı etnik yapıların bir arada yaşaması , yine çoğu ülkede olduğu gibi burada da mevcut. Yoksul kesim çok fazla kabul ama yine diğer ülkelerle kıyaslandığından açık ara fark yok. Peki Columbine lisesinin de örneğimiz olduğu gibi bu kadar yoğun öldürme güdüsüne bu insanlar nasıl sahip olabiliyorlar ? Silahlara sahip olmak daha zorlaştırılsa mesela bir bankaya gidip bir hesap açtırdığınız takdirde size çok basit evrak tahlilinden sonra silah hediye edilmesi engellense , berber dükkanlarında bile sadece saç kestirmek amacıyla gidilen bir yerde mermi satılması , suç aletine bu kadar kolay ulaşım engellense ki belgeselde örneğini gördüğümüz 12 kişinin canına mal olan mermilerin satıldığı Kmart tarzı marketlerin reyonlarında gözlerin önüne sokularak satılan silah vb ürünler tamamı ile kaldırıldığı surette ve silaha ulaşım maddi , manevi olarak engellediğinde filmimizdeki komedyeninde dediği gibi kazara insan öldürmek ortadan kalkabilir. Eric ve Dylan’ın yaşadığı büyüdüğü yer tam bir silah cenneti olarak geçiyor. Bu kadar silahla iç içe , insanlara karşı cephe alarak geçen çocukluk dönemlerinden sonra Amerika için gerçekten her bağlamda dehşet merkezi olarak bilinen lise hayatlarına başlıyorlar. Yoksul bir kesimden olmaları yani o sanılan ışıltılı Amerikan hayatından ziyade para kazanmak için çocuklarından evlerinden saatlerce uzakta çalışmak zorunda olan eğitim seviyesi banliyö çizgisinde olan ebeveynler , devletten ve polis tamamen ümidini kesmiş , belkide duyduğu güven devletin yaptırımları yüzünden bitirilmiş bundan kaynaklı olarak kendilerini ve çocuklarını korumak adına silah kullanmaya zorunlu hale gelmiş ebeveynler. Ayrıca o muhitteki birçok çocuğun ailesi yakınlardaki silah fabrikasında çalışıyorlar. Yani küçük yaşlarda kendilerine rol model olarak alacakları kişiler her gün insanları öldürmek için silah ve bomba yapmaya gidiyorlardı. Bunu yapmazlar ise yani bir nevi başkalarının ölümüne sebebiyet vermezlerse kendileri aç veya daha da kötüsü artık kolektif bilinçlerinde yer alan ölüm korkusuyla karşılaşacaklardı. Yaşamak için öldüren bir toplumda derme çatma eğitimle yetişmiş , hoş görünün vicdanın varlığından habersiz daha da önemlisi bir insanın en önemli yaşamsal fonksiyonlarından olan umut etme yetilerini kaybetmiş çocuklar Eric ve Dylan. Arkadaşları tarafından asosyal olarak tanımlanmışlardır bu yüzden fazlaca arkadaşlarının olmaması yani özellikle o yaş grubunun sağlıkla geçilebilmesi için önemli olan sosyal hayatları çok azdı bu yarattığı yetersizlik güdüsü sosyal ihtiyaçlarının karşılanmaması McCleland’ın motivasyon teorisini baz alırsak , asosyalliklerinin etkili olduğu düşünülebilir. Bunun yanında yoksul bir kesimde yaşamaları. Ne kadar çok çalışılsada karşılığının alınamaması eşitlik teorisinin olumsuz sonuçlanmasının güzel bir örneği . İnsanlar devlete karşı ayaklanmak için hazırda bekleyen bombalar gibi ve kalemle savaşmanın başarısız sonuçlancağını tarzı düşüncelerle sindirilmişler ve tamamen öğrenilmiş çaresizlikle direk kılıçlarına sarılmış durumdalar. Ailelerin bu konuda hataları mevcut. Devlet genelindeki büyük korkuyla silah sahibi olmaları ve açlık kaygısıyla delice çalışıp, çocuklarına küçük yaşlardan itibaren özerk kişiliğe sahip olmaları için vermeleri gereken eğitimden ve en önemlisi koşulsuz sevgiden ve sağlıklı bağlanma sürecinden mahrum bırakmalarıda çocuklarını katil olmaya itmiş olabilir. Belkide ailelerine ve çevrelerindekilere bizde burdaydık , bizde sizinle beraber yaşıyorduk deme şekilleriydi bu katliam. Toplumdaki klasik şartlanma örneği gösteren herhangi bir korku imgesinde bile direk silahına sarılan insanlarda belki Eric ve Dylan kadar suçluydu. Veyahut Marliyn Monson gibi bir sanatçıyı yanlış okumasına sebep olabilcek yetersiz eğitim düzeyide suçludur. Hayatın akışının güzelliğini öğretemediği için , ders olarak çocuklara bowling oynamayı öğrettiği bir nevi onlara ‘Boş ve gereksiz insanlarsınız hayattaki en kıymetli olan şey zamanınızı böyle boş derslerle harcayabilirsiniz. Daha fazlasına ihtiyacınız yok. Zaten bitik durumdasınız hep böylede devam ediceksiniz’ tarzı karamsar bir düşünce şeklini aşıladığı için. Arkadaşlarını suçlamak genel bağlamda yersiz buluyorum çünkü hemen hemen aynı sorunlara onlarda sahipler gerek aile gerek okul ama Eric ve Dylan için hakaret içerikli sıfatlandırmalarıda motive edici bir etken olarak değerlendirilebilir. İnsanların Maslow hiyerarşisine göre ikinci sırada yer alan önemli ihtiyaçlarından biri ‘güvenlik’ ihtiyacı karşılanmıyor , karşılanmadığı gibi insanların kendilerini kendi başlarına korumaları bekleniyor. Bu güvensiz ortamda özellikle Eric ve Dylan sağlıklı bir ilişki geliştirip ilişkisellik ihtiyaçlarından da mahrum kalıyorlar. Ve Amerikan toplumunun korkak ve çıkarcı hale getiren başta devlet ve onun oyuncağı medya en büyük suç payıda onların olmalıdır. Herhangi bir ülkedeki karışıklıktan faydalanmak için direk savaş açan , insan hayatının ve hürriyetinin öneminden bir haber Amerikan yöneticileri. İnsan hayatının önemsiz olduğunu o kadar güzel empoze etmişler ki halklarına insanlar artık katliamlara normal bir olay değerlendirmesi yapabiliyorlar. Ve silahı halklarına öyle güzel özendirtmişlerdir ki silah sahibi olmakla Amerikalı olmak eş değer anlama gelmiştir.  Makro düzeyde ki bu yaptırımlar mikro düzeyde Columbine lisesinde olduğu gibi karşımıza çıkıyorlar.