Çocuğumuz İçin Ne Yapabiliriz?

Çocuklarımız bizim en değerli varlıklarımız. Doğumlarından itibaren elimizden gelenin en iyisini onlara sunmaya gayret ederiz elbette fakat en iyisinin ne olduğu sanırım göreceli. Henüz bebek sahibi olmadan bile başlayabilecek bir çabadan bahsediyorum. Bedenen, ruhen ve sosyal anlamda onlar için hazırlanmaya başladığımızda zaten ebeveyn olmuşuzdur.

En önemli olan nedir? Sağlık mı? İyi bir eğitim alabilmesi mi? Peki maddi imkanlar.. Ben bunların hepsinden öte sadece anne ve babasının tadına varabilen bir çocuğun sayılan tüm avantajlardan mahrum kalsa bile mutlu ve özgüvenli olacağına inanıyorum. Çocuğa sevgi verebilmek ve şükrü öğretmek bir ailenin evladı için yapacağı en büyük yatırımdır.

Dünyanın nasıl olduğu, sizin imkanlarınızın yeterli yada daha fazla olması gerekliliği, bir yada daha fazla çocuğu yetiştirebilme imkanları hep göreceli ve zorlayıcı düşünceler, asıl olan yeterince sevginizin ve sabrınızın olup olmadığı..

Bir çocuk henüz anne karnına düştüğü andan itibaren, hatta sizin hayatınızı o ana kadar nasıl yaşadığınıza, sizin düşünce yapınıza, bedeninize aldığınız yada sakındığınız toksinlere göre hayatı şekilleniyor evladınızın. Korunmak her zaman mümkün olmasa da elimizden geleni yaparak fiziksel toksinlerden, hayatımızda daha fazla şükrederek psikolojik toksinlerden uzak kalmak mümkün mü?

Bu çocuk hep hastalanıyor, iştahsız, yemek seçiyor demeden önce kendi yediklerinize, ders çalışmıyor, çok yaramaz, düzenli uykusu yok demeden önce kendi yaşantınıza bakın. Çocuk yetiştirmek aslında yetişkinler için kişisel gelişim adımlarından biridir. Çocuğa bir doğruyu alışkanlık haline getirmek için önce ona kendiniz örnek olmalısınız. Yani sigara içen bir yetişkin “bak sen içersen sana darılırım, üzülürüm, biz yaptık sen yapma” dediğinde bir işe yaramıyorsa, bunlar sağlıksız dediği gıdayı yiyen, ders çalış deyip kendi okumayan, hadi yat artık deyip kendisi televizyon seyreden anne-babanın sözü de etkili olmaz. O anda zorla yapsa bile tercihleri oluştuğunda gördüğünü uygulayacaktır.

Çocuk anlamaz demeyin, yanında konuştuklarınıza dikkat edin. Olumsuz örnekleri gösterip böyle yapmaması gerektiğini söylemek terbiye değildir, ya da yanlışı olduğunda kızarak doğruya getiremezsiniz. Çocuklar kopyalar; siz sadece örnek olun..

Zor mu geliyor, hata mı yapıyorsunuz. Anneler öyle yapar, babalara karışılmaz demeyin. “Haklısın, bu doğru değil ve ben de bu yaptığımdan memnun değilim, düzeltmeye çalışacağım, bana bunu hatırlattığın için teşekkür ederim” doğru bir yaklaşımdır. Özür dilemek, hatayı kabul etmek zayıflık değildir. Asıl kendini kusursuz ve dokunulmaz bir yere koymak büyük bir zaaftır.

Kendinizi sevin ve kendinize özen gösterin, çünkü insan bencil bir varlıktır. Önce kendimizi sevmeden etrafa fedakarlık yaptığımızı iddia ediyorsak aslında bu içten içe şu mesajı içerir; “ben senin için yapıyorum, sende benim için yap”. Kendini seven ve değerini arttırmaya çalışan her birey aslında var olan yada gelecekte sahip olacağı evlatları için güzel bir hayat hazırlıyor demektir. Rızkın ve sağlığın Allah’ın iradesinde olduğuna güvenerek bu konuda endişeyi bırakıp sadece siz verilen göreve odaklanın. ÇOCUĞUNUZU SADECE SEVİN VE BUNU ONA ENDİŞESİZ VE BEKLENTİSİZCE GÖSTERİN.

Bir annenin çocuğuna ve ailesine vereceği en büyük hediye sağlıklı olmaktır bunu unutmayın. Çünkü anne evin şemsiyesidir; güneşten, yağmurdan, çamurdan, rüzgardan korur. Annelik iç güdüsü ile önce çocuğum dese bile asıl olan önce annenin iyiliğidir. Önce kendinize takın oksijen maskesini, çünkü siz bilincinizi yitirirseniz çocuğunuz için zaten bir şey yapamazsınız.