Çocuk Yanlarımla 5 Çayı

Sağlıklı Yetişkin (Sağlıklı Yetişkin Mod) olarak çağırdım tüm çocuk yanlarımı 5 çayına. Beni kırmayıp geldiler sağ olsunlar. Oturduk masaya tek tek hallerini hatırlarını sordum. E nede olsa yetişkin olmanın verdiği bir sorumluluk var neticede.

Masaya oturmakta zorlanan Dürtüsel yanım ( Dürtüsel Çocuk Modu) şımarık bir çocuk edasıyla hemen başladı konuşmaya. “ Konuşacak ne var ki? Hiç sevmiyorum böyle sohbetleri. Beni zorla burada tutuyorsunuz gel dediniz geldim işte ” dedi. Dürtüsel yanımın sesini kesercesine bir ses yükseldi Öfkeli Çocuk yanımdan (Öfkeli Çocuk Modu): “ Bunun gibi şımarık, bencil insanlardan nefret ediyorum. Her biri beni deli ediyorlar. Sonra da öfkelendim diye kabak gene benim başıma patlıyor.” diye homurdandı.

İncinmiş Çocuk yanım ise (İncinmiş/Yaralı Çocuk Modu) masadaki sohbetten habersiz gibi kendi düşüncelerinin içinde geziniyordu. Belli ki canını sıkan, onu üzen bir şeyler yaşamıştı yine. Onun sürekli üzgün ve melankolik olması Öfkelinin öfkesini daha da arttırıyordu. Öfkeli hiç haz etmezdi böyle duygu sömürüsü yapanlardan, hatta nefret bile ederdi. Ona göre üzülmek zavallıların işiydi. Kendisi güçlüydü, üzüntüsünü hiç belli etmez hatta karşısındakini öfke yağmuruna tutardı. Ben üzüleceğime o düşünsün derdi.

Ama ben biliyordum (Sağlıklı Mod). Öfkeli ne kadar İncinmişe kızsa da o da en az onun kadar üzgündü. O içinde biriken üzüntüyü nasıl yanardağ patladığında etrafa saçıyorsa Öfkeli de öfke saçıyordu. Belki onu bu durum az da olsa rahatlatıyordu ama o da mutlu değildi ki.

Dürtüsel yanımsa masada ne varsa yemekle meşguldü. Dedi ya bu sohbetler bana göre değil diye. O kendi ruhsal âleminde kendi duygusal açlığını doyurmaya niyet etmişti. Çünkü o duygulara karşı hep kör ve sağır olmayı tercih etmişti. Onun derdi yalnızca düşünmeden hareket edip acısını hissetmeyecek derecede kendisini uyuşturacak bir şey bulmaktı. Ben sağlıklı olarak biliyorum ki o acısından yalnızca kaçarak kurtulanlardandı.

Ne zaman İncinmiş, Öfkeli ve Dürtüsel bir araya gelip İncinmişin duygusuna ortak olup da üzülseler; üzüntüyü bir kenarda bırakıp Öfkeliyle Dürtüsel hemen güç birliği yaparlardı. Sanki kardeşlerini korumaya çalışan bir abi edasıyla Öfkeli hiddetlenir, Dürtüsel’ in düşüncesizliğiyle birleşir ikisi ortalığı ateşe verirlerdi.

Neyse içimiz çok sıkılmaya başlayınca çok şükür ki Mutlu Çocuk yanım ( Mutlu Çocuk Modu) hemen söze atladı. “Bırakın hüznü, öfkeyi. Hayat çok güzel gelin dans edip eğlenelim ”dedi.

Mutlu da olmasa bu kasvetli ortamda yüzümü güldürecek hiçbir şey olmayacaktı diye içimden geçirirken bir de baktım ki onun mutluluğunu ve neşesini paylaşacak hiç çocuk yanım yoktu. Mutlunun sözleri İncinmişi daha da üzdü. Onun kadar mutlu olamayacağını düşündü. Karamsarlığı katbekat artarken Mutluyu çok kıskandığı yüzünden okunuyordu.

Öfkeli ise, Mutlunun neşesi karşısında kendi elinden mutluluğunu çalanlara daha da öfkelenirken Mutluya haset dolu bir bakış fırlattı. Dürtüsel ise Mutlunun karşısında, kendi mutluluk açlığını hissetmiş olmalı ki masada ne var ne yok tıkınırcasına yemekle meşguldü. Zaten hep öyle yapmaz mıydı? Ne zaman canı bir şeye sıkılsa hemen bedensel zevk peşine düşmez miydi? Yine öyle yaptı.

Mutluysa tüm bu gördükleri karşısında hayrete düşmüştü. Kimseye bir şey yapmamıştı, yalnızca dans edelim demişti. Ne kötülük olabilirdi ki bunda? Derken işler daha da karışmadan Sağlıklı Yetişkin olarak duruma müdahale etmek zorunda kaldım. Yaşadıkları duyguları onlar anlattılar, ben dinledim. Her bir duygu karşılanmamış ihtiyaçlarının tezahürüydü. Duygusal İhtiyaçları karşılanmadığında; İncinmiş, üzüntü girdabına giriyor, Öfkeli öfkeden deliye dönüyor, Dürtüsel ise düşünmeden hareket edip başına hep iş açıyordu. Evet, sorunun çözümünü bulmuştum: Duygularını ve isteklerini uygun dilde paylaşmaları gerekiyordu. Bunun için alternatif düşüncelere ve davranışlar geliştirebilmesi için onlara yardımcı oldum. İlk kez anlaşıldıklarını hisseden bu çocukların içindeki mutluluk arttı. Artık masada 4 mutlu Çocuk vardı. Ve neşe içinde oyun oynamaya hazırlanıyorlardı.