İçimize Ata Ata Ne Hale Gelmek İstedik?

Şöyle bir ağzımıza geleni söylesek rahatlarız da işte söyleyemiyoruz. Buna gerçekten inanıyorsak neden söylemiyoruz? Yani sonuç ne olursa olsun bizim için en iyisinin tüm duygu ve düşüncelerimizi sansürsüz ve kontrolsüz bir şekilde ifade etmek olduğuna inanıyorsak bunu neden yapmıyoruz ki? Bizi neler durduruyor olabilir?

Şimdi bu içimize attığımız cümleleri, gece yatıp zihinsel senaryolar oluşturup söylediğimizi değil de o an karşımızdakine söylediğimizi varsayalım. Ne olacak? Karşımızdaki üzülecek, bize küsecek, kızacak, kırılacak değil mi? “Üzülürse üzülsün böyle de hep ben üzülüyorum, bir kere de karşımdaki düşünsün, neden hep ben düşünüyorum?” Pekala ne durduruyor bizleri o zaman? Karşınızdaki kişinin üzülmesi, kızması bizde hangi duyguları uyandırıyor? Suçluluk, pişmanlık, üzüntü… “Değer verdiğim bir kişi benim yüzümden üzgün, ben berbat bir insanım.”, “Bana öfkelendi, ilişkimiz geri dönülemeyecek bir hasar aldı.”, “Artık benimle arkadaş-sevgili olmamayı tercih edecek.”… Sizin zihninize gelen cümle hangisi? Peki bedenimizde oluşan huzursuzluk ve rahatsızlık haline ne demeli?

Bizler için en kolay olan her zaman yaptığımızı yapmaktır. Duygu ve düşüncelerimizi belli etmeyerek, bir diğer tabirle “içimize atarak” alışkın olduğumuz bir sıkıntıyla karşı karşıya geleceğiz. Ancak bu duygu ve düşüncelerimizi ifade ettiğimizde gerçekleşebileceğini düşündüğümüz senaryodaki sıkıntılara hiç alışkın değiliz. Zihnimiz de ne yapılacağını bilmediği senaryodansa bizi konforsuz da olsa ne olacağını bildiği bir yere yönlendirmeye daha isteklidir. Çünkü diğer senaryoda ne kadar konforsuz olacağımızı ve bununla nasıl başa çıkacağını bilemiyor. Bizler de her defasında zihnimizi dinleyip bildiğimiz yola gittiğimizde bilmediğimiz yola dair başa çıkma stratejileri geliştiremiyoruz.

Bu neden bir sorun peki? Yaptığımız davranışı neden kabul etmekte güçlük çekiyoruz ve itiraz ediyoruz. Neden içimize atmamamız gerektiğini düşünüyoruz? Bunu cevaplamak için kendimize ve ilişkilerimize dair değerlerimize bakmamız gerek. Nasıl bir insan olmak istiyoruz? Arkadaşlarımızla-sevgilimizle nasıl bir ilişki kurmak istiyoruz? Yaptığımız eylem bizleri bu duruma yaklaştırıyor mu uzaklaştırıyor mu? Eğer uzaklaştırıyorsa, içimize attığımızda izlediğimiz yolun anlık rahatlamalar yolu olduğunu söyleyebiliriz. Uzun vadede ise bizleri olmak istediğimiz noktadan uzaklaştırır ve bu da bizleri değersiz ve anlamsız bir yaşam içerisinde tutmaya başlar. Buradan çıkabilmek için zihnimizin yeni yollara dair getirdiği kaygılara rağmen harekete geçmek gerekir. Bu oldukça zordur, zihniniz size zor olduğunu söylüyorsa mücadele etmeyin, hak verin. Ancak bu zorlu yola girmenin neler değiştirebileceğini düşünün, sonrasında da bu hayatı hangi yolda geçirmek istediğinizi…