İnsanlardan Korkmak

Bazı insanlar diğer insanlar ile bir aradayken devamlı bir tedirginlik hali içindedirler. Zamanla bu duygu onları bir parçası haline gelir. Topluluk içerisinde kendilerine yöneltilen beğeniler ya da olumlu sözler kısa sürede bir rahatlama sağlasa da uzun vadede tedirginlikleri devam eder. Bu duyguların oluşmasında kişilerin çocukluk deneyimleri son derece etkilidir. Bireylerin çocukluk dönemlerinde kısıtlayıcı, aşırı koruyucu, reddedici, tutarsız ve cezalandırıcı anne baba tutumlarının varlığı dikkat çeker. Çocuk anne ve babasından saygı ve sevgi göremediğinde zaman içersinde çocukta yalnızlaşmalar başlar ve ileri yaşlarda insanlardan korkmasına ya da insanlardan tamamen uzaklaşmasına sebep olabilir. Çocukluğunda göremediği sevgiyi ileri süreçte çevresindeki insanlardan görse bile buna layık olmadığını düşünebilir. Kişiler kendilerinde bu durumlar fark etmeye başladıklarında bu korku ve suçluluk duygularından kurtulma arayışı içine girerler. Çevresindekileri sevmek zorunda olduklarını hissederler. Böyle hissetmelerinin sebebi çocukken anne ve babalarından sevgi görmedikleri halde ‘’onları sevmek zorundayım’’ düşüncesinin hale etkisini sürdürmesine bağlıdır. Çevresindeki birini sevmeye çalışırken bile ondan korkabilir ama zarar göreceği düşüncesinden dolayı kendine bir çeşit savunma mekanizması geliştirerek bu durumu ondan gizlemeye çalışır. Hayatta bir kişi birinden korkabilir ama burada kastedilen nokta hiç tanımadığı insanlara karşı da aynı duyguları yaşamasıdır.

Herkesin çocukluk dönemlerinde sıkıntılı ve problemli dönemleri olmaktadır. Çocuklar olumlu duygular ile beraber olumsuz duyguları da yaşarlar. Önemli olan bu olumsuz duyguların varlığını kabul etmektir ve üstünü kapatmamak ya da hiç yaşanmamış gibi görmemek gerekir. İnsanları sevebilmeyi ve sorunlarımız karşısında onlarla baş etme becerilerimizi geliştirmemiz gerekir. Hayatımızda olumsuz şeylerin yaşanmadığını kabul etmek ya da hep mutluymuş hayatta hiçbir korkumuz ya da tedirginliğimiz yokmuş gibi davranmak bizi biz yapmaz.