Psikologa Gitmekten Neden Çekiniyorum?

……..Uyandım! Ama yataktan kalmak, günlük yapmam gerekenleri yapmak, bütün günün ağırlığını taşımak o kadar zor ki! Ev işlerimi yapmaktan bile acizim. Neden bu kadar ”korkuyor” içim her şeyden ve herkesten. İçimde, derinlerde bir yerde, hissettiğim boşluğumda boğuluyorum sanki!

-Anne! Bugün bunları mı giyecektim? Sesiyle irkildim ve anladım ki daha fazla yatakta kalmakla, kendimi ne kadar kötü hissettiğimi ele verecektim.

-Oğlum! ütüsünü yapıp, dolabına koyduğumu söylemiştim ya! Kahvaltıyı da hazırlıyorum!

Gülümsememin zoraki olduğunu gizlemek için harcadığım çaba üstündü!!!

Nihayet herkes gitti. Kaldım yine yalnızlığımla ve göğsüme bir ağır taş gibi çöken mutsuzluğumla!

Gibi…….. Nice mutsuz hayatlar var dünyamızda!

Hele de bunu yasayan gurbet elde ise, katlanır mutsuzluğun, umutsuzluğun değeri! Artar, büyür çığ gibi hissedilenler!

Bir şeye, ufak bir şeye ihtiyacı vardır kişinin! Ufacık bir umuda! Zaman umut zamanıdır simdi! Başka bir insanoğlunun, başka bir tarafsız kişinin desteğine, aydınlatmasına ihtiyacı vardır!Yaşadıklarının depresyon olduğunu, dünyada birçok kişinin bu durumdan muzdarip olduğunu, bu yasadıklarında yalnız olmadığını, ağır olsa da geçici bir durum yaşadığını ve bilimin buna çare olabileceğini anlatabilecek profesyonel bir kişiye. Fakat bu kişiyi bilmek, bulmak lazım! Ayrıca da bu profesyonelliği bulmaya hazır olmak lazım! Aradığını tanımlayamayan, bulduğunu tanıyamazmış ya o misal!

Fakat nasıl anlatılır ki bütün bu hissedilenler? Bir yerin ağırsa, doktor yetişir imdadına. Peki, bu yasadıklarının tarifi nedir? Kendini iyi hissetmiyorsun, çöküksün, en değerlilerinin yanında bile mutsuzsun. Görünürde değil, görünmeyende saklı bir acın var. Günlük islerini bile yapamayacak kadar seni güçsüz bırakan bir acın, bir derdin var. Göstermemeye çalışsan da, dünyadan, çevrenden ve ailenden kopuk, kocaman bir hiçliğin içindesin. Derin! Dipsiz bir boşluk! Anlamsızlık! Ne neden yaşadığını anlamlandırabilmiş, ne de nereye gideceğin ile ilgili bir umudun var!

Belki de vardır yolu hafiflemenin, belki de düşündüğümüzden de daha kolaydır psikologa gideceğim diyebilmek. Bütün korkularımızdan arınmaktır belki de doğal yolu bunun!  İnsanlar, diğerleri ne diyecek gibi çevre baskılarından, ”Deli miyim!” ben de psikologa gidecem! O kadar zayıf mıyım ki, kendi sorunlarımı kendim çözemeyeceğim gibi içsel kavgalarımızdan!

Zamanı değil midir artık, ruhumuz ağrıdığında psikologa gitmenin, hasta olduğumuzda doktora gitmek kadar doğal olduğunu kabullenmenin? Hele de bunun sonucu karanlığımızı aydınlığa bağlayacak ise!