Psikoterapi ve Psikoterapist

İnsan ruhsal yapısı bilimin uzun zamandır üzerinde araştırmalar ve gözlemler yaptığı karmaşık ve geniş bir oluşumdur. Bu oluşumun keşfine dair kuramcılar farklı açılardan farklı portreleri bize sunar. Kuramcıların ortaklık ve farklılık gösteren taraflarını incelediğimizde kuramcının kendi hayatının oluşturduğu kurama olan etkisinin büyüklüğü dikkat çekmektedir. Sürekli göç eden bir kuramcının kimlik karmaşasına dair çalışmalar yapması, ebeveynleriyle iletişim kuramayan, aile eksikliği hisseden kuramcıların bağlanma kuramı üzerine çalışması gibi kendi hayat izlerini tıpkı sanatçının çektiği aşk acısını “lambada titreyen alev üşüyor” diyerek sanatına işlemesi gibi kuramına işlemektedir. Kuramcının öznelliği aslında bize gelen danışanın da biricikliğini, eşsizliğini bize göstermektedir. Her kurduğumuz ilişkideki başkalık, benzersizlik yine aynı şekilde terapi seansına taşınmaktadır.

danışanı neyin iyi ettiğine dair yapılan çalışmalarda öğrenilen onca teorik bilginin yalnızca %10-15 gibi küçük bir etkiye sahipken, danışanla kurulan sahici bir ilişkinin %45’ in üzerinde iyileştirme gücü olduğu ifade edilmektedir. Seanstaki iletişim dengesinin danışana yaşantılandırılması, danışanın seans dışındaki hayatına aktarabileceği büyük bir kazanım olarak görülmelidir.

psikoterapinin bir sanat mı? yoksa bir bilim mi? Tartışmalarının devam ettiği günümüzde yapılan işin çok boyutluluğu ve çalışan malzemelerin soyut olması tartışmanın sonsuza kadar devam edeceğine dair sinyaller vermektedir. Bilimin soyutluğa olan toleransının düşüklüğü ve sanatın soyutluğa olan yakınlığı da bu soruya etki eden bir başka etken. Ölçülemeyen değerler üzerine çalıştığımız bilim alanında teorik bilgiden ve bilimden kopmadan ve karşımızdaki kişinin biricik olduğunu unutmadan çalışmak terapistliğin temel kriteri gibi görünüyor. İpin üzerindeki cambaz gibi dengeli ve sakin, bir ressam gibi doğal ve akıcı olmak gibi…