SEVDAM YÜREĞİMDE…

Klasik bir söylemdir… Hayatta her şey insan içindir… Hayat her bizleri nerelere sürüklüyor zamanla?...Tozu dumana katıp sürüklenirken kavgasını veriyoruz yaşamın… Kolay değil elbette… Mücadele etmezsek, bunun için çaba harcamazsak kazanılacak bir benliğimiz olmayacak…

Benliğimize varmak, kendimizi bulmak için savaşlara girip savaşlardan çıkıyoruz… Bazen kendimizi kaybediyoruz savaşların içindeki arayışlarda… Bazen de kendimizi korumak için istediğimiz şeylerden vazgeçiyoruz… Yoruluyoruz… Bitip tükenmeyen kavgalarla geçiyor zaman… Hani bilsek sonunda kazanacağız gücümüz olacak da… Bilmiyoruz ki sonucunu… Bu daha da yoruyor bizi… Gücümüzü daha da bir tüketiyor…

Öyle bir yaşamak ki diyoruz sonra yaşadığımıza, kazandıklarımızla kaybettiklerimizi bir araya getirip, bir türlü hesap yapamıyoruz… Çünkü sonucundan korkuyoruz…

Hayatta her şey insan için… Düzenler, dengeler, kurallarla dolu yolumuzda, bazen ne kadar mantıklı olursak olalım biz de çıkışları karıştırıyoruz… Devam etmektense bitiriyoruz bazı şeyleri… Belli etmesek de, ciğerimiz yanıyor mecburi bitişlerde… Güçlü görünmeye çalışsak da… İçimiz yanar kavrulur…

Sersem hallerimize, yorgunluktandır deyip, kandırmayı deniyoruz kendimizi… Kontrollü olmaya zorlarken davranışlarımızı, duygularımızın çoktan kontrol dışı olduğunu bile bile, insan doğasına hükmetmeye çalışıyoruz aklımızca… Ve hükmü olmayan, tutamayacağımız sözler veriyoruz kendimize...

Yok saymaya çalışıyoruz bazı şeyleri… Ket vuruyoruz kendimize… Yok saymakla yıkılmıyor ki, gözlerinle kurduğun sevgi dolu köprüler...Taş taş üstünde kalmasa da, yıkılmıyor ki yüreğindeki aşk.. (Temelinde gerçekten aşk varsa...)

Kızamıyoruz ki canımızı bunca acıtana...Belli edemiyoruz da, yüreğimizi söküp attığını parça parça, asıl kimliğiyle yaşadıklarını, kopyasıyla yok saydığında...Hayat kavgasında tozu dumana katıyoruz…Benliğimizi korumak için savaşıyoruz…Kendimizi koruduğumuzda, aslında kendimiz gibi olduğumuzda kurabildiğimiz sevda köprülerini, her nedense, kurulmadı saymak istiyoruz...

Bu nasıl bir çelişkidir, bilinmiyor… Çelişkiler, mücadeleler içinde yorulup gidiyoruz… Sürekli taaruza geçiyoruz hayata karşı… Belki de, biz hayatla savaşırken, hayat da bizimle oyunlar oynuyor… Kim bilebilir ki?...

Dostlukla…