Siz de "çok yoruldum!" diyenlerden misiniz?

Yaşamınızda hangi ortama girerseniz girin, kendinizi koşuştururken ve iş bitirirken mi buluyorsunuz? Yapıp yapıp sonra "Niye hep ben yapıyorum?" mu diyorsunuz.
Bazı insanlara bakıyorum, vermekten hep kaybediyorlar…verip verip sonra hep kızıyorlar.
Bert Hellinger, Sevgi Düzenleri  adlı kitabında denge yasasından bahsediyor ve "insan verdiği kadar alabilmeli de" diyor.
Merak ediyorum da  yoruldum diyenler ne kadar alabildiğimizi  düşünüyor muyuz? "Ne kadar  ben yoruldum" diyoruz?" Ne kadar "Ben bu kadar yapabilirim, bana yardımcı olur musun?" diyoruz.
Demiyoruz gibi geliyor bana. Daha çok her şeyi kendimiz yapmamız gerektiğini düşünüyoruz sanki. Diğerlerini mutlu etmek bize doğuştan verilen bir görevmiş gibi sanki.
Hiç bunun nedenini düşündünüz mü? Hiç durup sorguladınız mı? Hiç "Neden böyleyim?" dediniz mi?
Biraz geçmişe gitseniz ve annenizle ilişkinize baksanız, acaba orada da annesini mutlu etmeye çalışan "küçük bir siz" bulacak mısınız? Acaba geçmişte annesini mutlu etmeye çalışan içinizdeki çocuk mudur etrafta koşuşturan... hiç durmayan... hep mutlu etmeye çalışan.
Bunları neden mi soruyorum. Soruyorum çünkü "İnsan annesiyle nasıl bağlanırsa yaşamla da öyle bağlanır" . Annesiyle nasıl bir ilişki kurarsa yaşamla da öyle bir ilişki kurar. Onu mutlu etmek gibi bir görev edinirse bir bakar sürekli etrafındaki insanları da mutlu etmeye çalışıyor… onların mutsuzluğuna dayanmıyor, etrafındaki insanlara da hep ama hep "siz yorulmayın, olsun olsun ben yorulurum" diyor.