Yemek Yemek Güzeldir...!

... ancak bedenimizi ve ruhumuzu besliyorsa.
Yemek yemek önemlidir. Çünkü ailemizi bir araya getirmek için şöyle güzel bir sofra kurarız. Önemli günlerde, kutlama yaparken yemek yeriz. Sevdiğimiz biri şehirden ayrılıyorsa veda yemeği, çalıştığımız şirkete yeni bir iş arkadaşı geldiyse tanışma yemeğinde buluşuruz. Yeni bir projeyi en iyi iş yemeğinde konuşuruz. Arkadaşlarla çıkınca mutlaka önce bi' şeyler yer sonra konsere gideriz. Şevkat deyince anne yemeği, romantizm deyince yatakta kahvaltı, tatil deyince sucuklu yumurta, misafir deyince de pasta börek gelir aklımıza.

Güzel bir yemeğin lezzetine varmak ayrıca o lezzeti sevdiklerimizle paylaşmak özeldir. Yemek yemek sadece karnımızı değil ruhumuzu da doyurur çünkü.
Doyamadık Yemeye
Artık yemek yemek karnımızı doyurmanın çok ötesine geçti. Dürtüsel ve bireysel bir eylem olmaktan çok psikolojik, sosyal ve kültürel faktörlerle belirlenen karmaşık bir davranış haline geldi. Çünkü insanoğlu her istediğinde yemeğe ulaşabilir olduğundan beri sadece aç olduğu için yemek yemiyor.

Yemek yemenin psikolojik etkisi çift yönlü: yediklerimiz nasıl hissedeceğimizi etkilediği gibi duygularımız da yemek yeme davranışımızı doğrudan belirliyor. Yeme davranışındaki değişimler kişinin ruh hali değerlendirilirken kriter olarak kabul ediliyor. Aşırı fazla ya da aşırı az yemek yemek bir şeylerin ters gittiğine dair sinyal verir. Yine duygudurum ve düşünceler kilo vermeye ya da almaya çalışan kişilerin diyet sürecini olumsuz etkileyebiliyor ya da tamamen durmasına sebep olabiliyor.

Yemek yemenin sosyal boyutundan yazının girişinde oldukça bahsettim. Sosyal ilişkileri başlatmak, sürdürmek ve yakınlığı arttırmak için bol bol yemek yiyoruz. Keşke sosyal faktörler hep olumlu etkiliyor olsa. Kişilerarası kıyaslama, aileden öğrenilmiş yanlış alışkanlıklar, akran baskısı, medya yönlendirmesi, sosyal çevreden gelen eleştiriler yeme davranışımızı olumsuz etkileyebiliyor. Olumsuz etkilenme kararlılık ve motivasyon isteyen diyet dönemlerinde çok daha zorlayıcı oluyor.

Hala yemek yemenin bireysel bir şey olduğunu düşünüyorsanız kültürden gelen etkileri küçümsüyorsunuz demektir. Tabağa konan yemeğin hepsini bitirmek hatta kalan pirinç taneleri saymak size yabancı mı geliyor? O zaman insanların size olan sevgi ve saygılarını göstermek için sundukları ikramları bir düşünün. Üstelik bir araya geldiğimizde illaki pasta börek yemek gibi bir alışkanlığımız var. Peki ısrarlar karşısında ne kadar bağımsızca karar verebiliyoruz? Sevmediğimiz halde hatır için tadına baktığımız yemekler yok mu? Bir de 'Kalmasın, artmasın, atılmasın' diye yediklerimiz var. Yemek yeme alışkanlığı toplumlar arasında da bir hayli değişkenlik gösteriyor ve sosyal hayatımızdan sağlığımıza kadar pek çok alanı etkiliyor.

O yüzden diyorum ki, doymak için değil beslenmek için yemek yemek!
İhtiyacımız olan enerji, vitamin ve mineralleri almak; yani bedenimizi beslemek için yemek yemek.
İhtiyacımız olan damak tadını almak, sofranın tadına varmak ve güzel duyguları paylaşmak; yani ruhumuzu beslemek için yemek yemek.
Yaşasın beslenmek!